14 sene olmuş bu merdivenlerde oturmayalı, 14 sene olmuş isimleri, resimleri, sesleri, kokuları unutalı. Dün akşam, düştü işte birden aklıma. Gideyim, okulumu göreyim, o merdivenlerde bir sigara daha içeyim. Henüz cesaretim varken...Geride bırakmaya çalışıyorum çocukluğumu bugünlerde. Zorluyorum biraz da içimdeki çirkin ördek yavrusunu, hani kuğu olamasa da, kuğu gibi davranmayı öğrenmesini istiyorum. Eskiler derler ya. Birşeyi unutmak istiyorsan önce çok iyi hatırlayacaksın. İçimdeki zapt edilemez çocuk büyüsün diye, bugünlerde hatırlıyorum herşeyi. Günlükler masanın üzerinde yığılı, resim kolilerin yanında. Tek tek, her günü, her satırı okuyup, her resme bakıyorum.
Hatırladıklarım ile, zihnimin hatırladığım sandıkları tek kale maç yapıyorlar. Geçmiş gözlerimin önünde bütün heybetiyle canlanırken, anılarımla hesaplaşıyorum. 25 sene önce en yakın arkadaşımla olan kavgamı bile sorgulayıp, keşke o söylediklerimi söylemeseydim diyorum. İlk sevgilinin heyecanı kalbimde, kendime hiç ayrılmasaydık nasıl olurdu sorusunu soruyorum.
Büyümek için o güzel günleri hatırlamak gerektiğini düşünüyorum.
33 yaşımın ilk günlerinde, hayatımdaki bütün problemlerle başa çıkabilecek olanın da, yenilerini yaratabilecek olanın da kendim olduğunu keşfediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder